இந்தச் செய்தியின் மூலம்: https://www.msn.com/en-ca/news/politics/many-refugees-seeking-safety-in-canada-end-up-in-shelters-for-months/ar-AA1swOey?ocid=BingNewsVerp
ஒவ்வொரு ஆண்டும், போர், வன்முறை மற்றும் அடக்குமுறைகளிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்வதற்காக இலட்சக்கணக்கான புகலிடத் தஞ்சம் கோருபவர்கள் கனடாவுக்கு வருகிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் எதிர்பார்க்கின்ற இலகுவான மாற்றம் என்பது கனடா நிலத்தில் கால் வைத்தவுடன் தகர்கிறது. பலர் தற்காலிக தங்குமிடங்களில் தரையில் படுக்கைப்பாய் மீது படுத்து தூங்க வேண்டிய நிலைக்கு ஆளாகின்றனர்.
“தமது உறவினர்கள் மற்றும் நண்பர்கள் உள்ள இலங்கைத் தமிழ் சமூகத்தினர் பெரும்பாலானவர்களுக்கு இந்த நிலை இல்லை என்பது சுட்டிக்காட்டத்தக்கது”
“விமான நிலையம் வந்தபோது என்னிடம் செல்வதற்கான இடம் இல்லை என்பதால் தங்குமிடத்தின் முகவரியை அளித்தார்கள், அப்ப $50 ஐ Uberக்கு செலவழித்தேன்,” என அவர் சொன்னார்.
அவர் அந்த தங்குமிடத்தில் மூன்று மாதங்கள் தங்கியிருந்தார். “அங்கு வாழ்க்கை வேறு விதமாக இருந்தது,” என்றார்.
அவருக்கு வந்த பின்பே, அவர் கர்ப்பமாக இருப்பதை அறிந்தார். “எல்லா நேரமும் வாந்தி எடுத்து, மருத்துவமனைக்குச் செல்ல வேண்டிய நிலை. மிகவும் சிரமமாக இருந்தது,” என்று அவர் தெரிவித்தார்.
அப்துல்-முமினிடம் அந்நிலையில் உள்ள மற்றொரு பெண்ணும் இதுபோன்ற ஒரு நிலைமையை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது . அவள் Calgary கல்ல்கரியில் உள்ள தங்குமிடத்தில் பணமில்லாமல் தங்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.
“இது மிகவும் கடினமானது, ஆனால் எனக்கு வேறு வழியில்லை, என் உயிர் காப்பதற்காக ஓடிவந்தேன்,” என்று நவால் அப்துல்கரிம் கூறினார், அவள் கானாவிலிருந்து அகதி மனுவில் உள்ளவராகவும், மூன்றாவது குழந்தையுடன் ஐந்து மாத கர்ப்பமாகவும் இருந்தார்.
“தொடக்கத்தில் எங்கு செல்லுவது என்று தெரியாது, உங்களுக்கு உதவ யாரை நாடுவது என்று புரியாது, கஷ்டப்படுவீர்கள்,” என அப்துல்கரிம் கூறினார்.
தங்குமிடங்களில் மாதக் கணக்கில் தங்கி இருப்பது, வந்து தன்னை அகதியாக அறிவிக்கும் பலருக்கும் அடிக்கடி எதிர்கொள்ள வேண்டிய போராட்டமாக உள்ளது.
“இது அடிக்கடி நடக்கும் ஒரு விஷயம்,” என புதியவர்களுக்கான மையத்தின் முக்கிய செயல்முறை அதிகாரி கெல்லி எர்ன்ஸ்ட் கூறினார். “தங்குமிடங்கள் நிறைந்திருப்பதால், நேரடியாக விமான நிலையத்திலிருந்து அவர்கள் பையுமணைகளுடன் எங்களுடைய மையத்திற்கு வருவது பொதுவான விஷயமாகவே உள்ளது.”
“எனது புரிதலின் படி, அகதி மனுவில் உள்ளவர்கள் கெல்ல்கரி தங்குமிடங்களில் அதிகமான மக்களாகிவிட்டனர். நாம் அவர்களை ஆதரித்து அவர்களது வாழ்க்கையை நிலைத்திருக்கும் வகையில் அமைக்க சிறந்த முறையில் முயற்சிக்கிறோம்.”
அப்துல்-முமின் மற்றும் அப்துல்கரிம் இருவரும் பணம் சேமிக்க எந்த நேரமும் இல்லாமல் திடீரென ஓடிவந்தனர். அவர்களை வரவேற்க யாரும் இல்லை. அவர்கள் ஒரே நாட்டிலிருந்து மட்டுமல்ல, ஒரே நகரிலிருந்து ஓடிவந்தனர். மேலும், அவர்கள் இருவரும் அதே பயங்கரமான அச்சத்திலிருந்து ஓடிவந்ததாக கூறினர்.
“நான் எதிர்ப்பாராமல் ஒரு தரப்பிலிருந்து ஓடிவந்தேன்,” என அப்துல்-முமின் கூறினார். “அவர்கள் தாமாகவே நடவடிக்கை எடுப்பார்கள், உங்களைப் போன்றவராகத் தெரிந்துவிட்டால், உங்களிடம் வந்து கல்லால் அடிக்கவோ அல்லது கொன்று விடவோ கூட முடியும்,” என்று அவர் கூறினார். அவர் ஏற்கனவே ஒரு முறை தாக்கப்பட்டதாகவும் கூறினார்.
“நாட்டில் ஏற்படும் கேலிக்கூச்சு மற்றும் இகழ்ச்சி மட்டுமே உங்கள் வாழ்க்கையை முடிக்கத் தூண்டும். வெளியே போக முடியாது, எங்கும் செல்ல முடியாது,” என அப்துல்கரிம் கூறினார். “என் உயிரைப் பற்றித் துடித்தேன்.”
LGBTQ2 சமூகத்தில் உள்ள அகதிகளின் எண்ணிக்கை மிகவும் அதிகரித்துவிட்டது என எர்ன்ஸ்ட் கூறினார். “கடந்த வருடம், புதியவர்களுக்கான மையம் 600 க்கும் மேற்பட்ட LGBTQ மக்களை சேவையளித்தது. ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் இப்பிரகாரம் தொடங்கியபோது, அந்த எண்ணிக்கை பத்துபடிக்கு அதிகமாகிவிட்டது,” என எர்ன்ஸ்ட் கூறினார்.
“பெரும்பாலானவர்கள் தங்களை குற்றமாக்கிய நாடுகளிலிருந்து வருகிறார்கள்.”
இருவரும் தங்கள் கணவர்கள் எப்போதும் ஆதரவு அளித்ததாக தெரிவித்தனர், ஆனால் இதுவும் அவர்களை ஆபத்திற்குள்ளாக்கியுள்ளது. அந்த ஆண்களில் ஒருவர் சமீபத்தில் அகதியாக கல்கரியில் வந்தார்; அவரது மனைவி, அவர் தன்னை நிராகரிக்க மறுத்ததற்குப் பிறகு அவளுக்குப் பாதுகாப்பு இல்லை எனக் கூறினார். அவர் மேற்குத் ஆப்பிரிக்காவில் உள்ள தனது மற்ற குழந்தைகளைப் பற்றிக் கவலைப்படுகிறார்.
“எனது பெரிய நம்பிக்கை என்னவெனில், எனது குழந்தைகளை இங்கு கொண்டு வந்து, ஒரு வேலை கிடைப்பதே. வீட்டில் நான் ஒரு நர்ஸ்,” என்று அப்துல்கரிம் கூறினார்.
“எனது பெரிய நம்பிக்கை என்னவெனில், நல்ல வேலை கிடைத்தால், கணவரும் மகளும் என்னுடன் இங்கு கனடாவில் சேர வேண்டும்,” என்று அப்துல்-முமின் ஒத்திசைவு கூறினார்.
இருவரும் பின்னர் கெல்ல்கரி அமைப்பான Hands Lifting Hearts உடன் இணைக்கப்பட்டனர். இது, கெல்ல்கரிக்கு புதிதாக வந்த ஆப்பிரிக்க கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கு உதவுவதற்காக பணிபுரியும் ஒரு அறநிலைய அமைப்பு. அவர்கள் குழந்தைகளைப் பெற்றபோது, தன்னார்வத் தொண்டர்கள் மருத்துவமனையில் இருந்தனர். அவர்கள் இடம், உடை, உணவு மற்றும் தேவையான பொருட்களை வழங்கினார்கள்.
“இப்பொழுது (நான்) வீட்டிற்குத் திரும்புவேன் என்று நினைப்பதில்லை, நான் மீண்டும் அதை ஒருபோதும் நினைக்கவே மாட்டேன்,” என்று அப்துல்கரிம் கூறினார்.
இப்போது தங்குமிடத்தை விட்டு வெளியே வந்து, அவர்களைச் சுற்றியுள்ள உறுதியான ஆதரவு குழுவுடன், அவர்கள் எதிர்கொண்ட எதிர்கால நம்பிக்கைகள், சாத்தியமாக மாறும் உணர்வு ஏற்பட்டதாக ஒப்புக்கொண்டனர்.