கொரோனாவிற்கு மத்தியிலும் தொடரும் காணாமலாக்கப்பட்டோரின் உறவுகளின் கண்ணீர்க் கதை

வானுயர் மரங்கள், கருமேகம் சூழ்ந்த  வானம், பழங்கள் நிறைந்த தோட்டம் எனப்பசுமையான  பின்னணியில்  அமைந்துள்ள தனது இல்லத்தில்  கலங்கிய கண்களுடன் அமர்ந்திருக்கின்றார் தளையசிங்கம் காசிப்பிள்ளை ( வயது 60).  புளியங்குளத்தில் இருந்து முல்லைதீவு செல்லும் வழியில் அமைந்துள்ள வளமான பெரியமடுப்பிரதேசத்தில் அமைந்திருக்கின்றது அவரது வீடு.

இயற்கையால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டிருந்தாலும் தனது ஆசை மகள் ஜெரோமி உடன் இல்லாததை நினைக்கும் போதெல்லாம் காசிப்பிள்ளையின் கண்கள் பனிக்கின்றன.

தனது மகளுடன் இருந்த கடைசித்தருணங்களை நினைத்து தேம்பித்தேம்பியழுகின்றார் காசிப்பிள்ளை.

காசிப்பிள்ளையின் குடும்பம் போன்று பல்லாயிரக்கணக்கான குடும்பங்கள் தமது உறவுகளுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதை அறிந்துகொள்வதற்காக இன்னமும் ஏங்கிக்கொண்டும் நீதிக்காக இடைவிடாது போராடிக்கொண்டும் இருக்கின்றனர்.

வலிந்து காணாமலாக்கப்பட்டோர் தொடர்பான ஐக்கியநாடுகளின் செயற் குழுவில் உலகிலேயே அதிகளவான காணாமலாக்கப்பட்டோர் பதிவான நாடுகளின் வரிசையில் இலங்கை இரண்டாவது இடத்தில் உள்ளது.

1980களில் இருந்து அனைத்து சமூகங்களையும் சேர்ந்த 60 ,000 முதல் 100000 வரையானவர்கள் இலங்கையில் காணாமலாக்கப்பட்டுள்ளதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

சர்வதேச மன்னிப்புச்சபை அண்மையில் வெளியிட்ட அறிக்கையின் பிரகாரம் பாதிப்பிற்குள்ளானவர்களில் பலரும்  அரசாங்க பாதுகாப்புப் படையினரால்  கடத்திச்செல்லப்பட்டு சித்திரவதைக்குட்படுத்தப்பட்டு படுகொலைசெய்யப்பட்டுள்ளதாக சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது.

பாதுகாப்பு பிரிவினரால் கைது செய்யப்பட்டு அல்லது பாதுகாப்பு பிரிவினரிடம் சரணடைந்து காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்கள் தொடர்பில் நீதியைக் கோருவதோடு இது தொடர்பாக விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தும் வகையில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் பலவந்தமாக காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களின் சர்வதேச தினத்தை இலங்கையில் வாழும் தமிழ் மக்கள் தொடர்ச்சியாக கடைபிடித்து வருகின்றனர்.

இலங்கையின் இடம்பெற்ற உள்நாட்டு யுத்தம் 2009ஆம் ஆண்டு மே மாதம் நிறைவடைந்த நேரத்தில் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த பலர் பாதுகாப்பு பிரிவினரிடம் சரணடைந்தனர். மேலும்  பலர் பலவந்தமாக பிடித்துச்செல்லப்பட்டனர். பதவியில் இருந்த அரசாங்கங்களால் தமிழர்கள் படுகொலை செய்யப்படுவதை தீவிரமாக எதிர்த்து கருத்துகளை வெளியிட்ட செய்தியாளர்கள்,  மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் .,மதகுருமார் எனப்பல்வேறு தரப்பட்டோரும் அடங்குவர்.

யுத்தத்திற்குப்பின்னர்  பதவியில் இருந்த அரசாங்கங்கள்  காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களுக்கு நேர்ந்த கதியை கண்டறிவதற்காகவெனக் கூறி ஆணைக்குழுக்களையும் அலுவலகங்களையும் அமைத்தபோதும்

இந்த காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்கள் எவரும் மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதாகவோ அல்லது இறந்தாகவோ உறுதி செய்யப்படவில்லை.

“2015ம் ஆண்டு மார்ச ஜனவரி 4ம் திகதி நல்லாட்சி அரசாங்கத்தின் நூறுநாள் திட்டத்தை விளக்கும் பத்திரிகையில்  இருந்த புகைப்படத்தில் எனது மகளும் பாடசாலை சீருடையுடன் இருப்பதைக் கண்டேன். அதன்பின்தான் தொடர்ச்சியாக இடைவிடாமல் சுழற்சி முறையிலான போராட்டத்தை 2015 பெப்ரவரி 24ம்திகதி ஆரம்பித்து இன்னமும் நடத்திவருகின்றோம்”

2009ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 4ம் திகதி பலவந்தமாக பிடித்துச்செல்லப்பட்ட தனது மகள் ஜெரோமியைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக   இடைவிடாத போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ள காசிப்பிள்ளை ஜெயவனிதா கொடிய கொரோனாவால் கூட தமது போராட்டத்தை முடக்கியவிடமுடியாது என்கிறார்.

“இப்போது காணாமல்போனோர் அலுவலகத்தினூடாக கடிதங்களை அனுப்பி உங்கள் உறவுகளுக்கு என்ன நடந்தது என்ற விபரங்களைக்கேட்கின்றனர். நாங்கள் பரணகம ஆணைக்குழு முதல் பல இடங்களுக்கும் விபரங்களை ஏற்கனவே கொடுத்துவிட்டோம். இது இவர்கள் எதிர்வரும் ஜெனிவா அமர்வை சமாளிக்கிறதற்கு செய்து வேலையேதவிர இதயசுத்தியுடனான செயல் அல்ல’

” நல்லாட்சி அரசாங்கத்தின் போது காணாமல்போனோர் அலுவலகம் அமைக்கப்பட்டபோது  காணாமலாக்கப்பட்டோர் எனப் பெயரைக்கூட மாற்றமுடியாது என்றனர். 2017ல் அவர்களுடன்  பேச்சுநடத்தியபோது எவ்வாறு எமது போராட்டத்தை தடுத்துநிறுத்துவது என்பதிலேயே முனைப்பாக இருந்தனர்.ஆனால் தற்போதுள்ள அரசாங்கம் ஜெனிவாவை சமாளிப்பதற்காக அந்த அலுவலகத்தினூடாக யார் இந்தஅலுவலகம் வேண்டாம் அதனை ஏற்கவில்லை என்று சொன்னார்களோஅந்த தாய்மாருக்கே கடிதங்களை அனுப்பி விபரம் கேட்கின்றது. அதில் ஒரு இடத்தில் காணாமல்போனோர் தொடர்பாக பொலிஸாரின் கடிதம் கோரப்பட்டுள்ளது. பொலிஸிடம் சென்றால் காணாமல் போனாதாக உறுதிப்படுத்த முடியாது .வேண்டுமானால் இறந்துவிட்டதாக பதிவிடமுடியும் என்று  கூறுவதாக தாய்மார் என்னிடம் முறையிட்டுள்ளனர் “

‘ நல்ல தீர்வு வரும் என்று நான் உணர்கின்றேன். எந்தவொரு தாய்க்கோ தந்தைக்கோ இந்த நிலை வந்துவிடக்கூடாது. எனது மனைவி கடந்த 4 வருடங்களுக்கு மேலாக வீட்டில் இல்லை. போராட்ட இடத்தில் மகளுக்கு நீதி கிடைப்பதற்காக இருக்கின்றார்.  எனது மகளுக்காக அவர் அங்கிருப்பதை நான் மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக்கொள்கின்றேன்.  அவர் தலைவியாக இருப்பதையிட்டும் மகிழ்ச்சியடைகின்றேன்.  அவர் எனது மகளை மீண்டும் கொண்டுவருவார்’

‘ இல்லை இல்லை நான் எவ்வகையிலும் அச்சப்படவில்லை.  ஒரு பிள்ளைக்காக தாயின் உயிர் பறிக்கப்பட்டால் பறிக்கப்படட்டும்.  தற்போது நான்கு வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. ஒரு தீர்வுகிடைக்குமானால் இன்னமும் இரண்டு மூன்று ஆண்டுகள் சென்றாலும் பரவாயில்லை. நானும் கூட வவுனியாவில் போராட்டம் நடைபெறும் கொட்டிலுக்கு வாரமொரு தடவை ( கொரோனா முடக்கத்திற்கு முன்) செல்வேன்.  நான் காலைசென்று மாலையிலேயே திரும்புவேன். அந்தக்கொட்டிலில் அமர்ந்திருக்கும் போது நான் மகிழ்ச்சியாக உணர்வேன். சில வேளை என் மகளைக் காண்பது போல உணர்வேன். சிலவேளை இப்போது   மகள் எங்கே இருக்கிறார் என்ன செய்கிறார் என கவலையில்  மூழ்கிடுவேன்.’